Wie weet het nog? 50 jaar geleden verscheen Grenzen aan de Groei van de Club van Rome. Alles waar we het nu over hebben was tóen al bekend! Voor wie jong is of een kort geheugen heeft, een opfrisser.
Extreme vervuiling was er toen al. Het was al duidelijk dat we de wereld aan het óverconsumeren waren. Dat we met te veel mensen zijn (alhoewel dat nu steeds erger lijkt te worden, maar de wereldbevolkingstoename komt toch vooral doordat mensen steeds ouder worden en er veel minder kinderen doodgaan. Dat probleem gaat zich dus weer redelijk oplossen uit zichzelf).
Is er dan helemaal niets gebeurd in de tussentijd? Jawel. Er zijn projecten aangepakt. De rivieren zijn serieus veel schoner geworden dan toen. Zure regen hoor je niet meer over. DDT is verboden. Gat in de ozonlaag is verbeterd. Maar er zijn andere problemen voor in de plaats gekomen. Meer onzichtbare. PFAS. CO2. Afname biodiversiteit. En er zijn er gebleven, want plastic soep was er toen OOK AL!
Nieuwe technologie zou de oplossing zijn. En dat heeft natuurlijk ook wel zaken verbeterd. Maar het wordt steeds duidelijker dat het dweilen met de kraan open is als we symptoombestrijding blijven doen. Als je één kop van het monster afhakt, komen er weer drie nieuwe tevoorschijn.
Niet dat je de technologie moet vergeten, daar kan wel degelijk een deel van de oplossing zitten. Maar het monster moet in het hart geraakt worden. Dat heet integrale aanpak. Politieke keuzes. Ik laat het aan uw fantasie over of we daar de komende tijd serieuze oplossingen van kunnen verwachten. Mag ik oproepen om tot die tijd vooral zelf uw best te doen om zoveel mogelijk échte natuur de ruimte te geven?
