Niet zo lang geleden maakte mijn hart een sprongetje. Ik kwam thuis van een avondje stappen, je weet wel, van die reünie waar ik laatst over schreef. Door het poortje met de fiets hoorde ik wat ritselen. Eerst dacht ik er niet zoveel van, want ja, drankje op.
Maar uiteindelijk hoorde ik weer geritsel, en daarna nog meer… Vreemd! Toch maar even bijlichten. Wat zou het toch kunnen zijn? Eerst zag ik niets, totdat – ja hoor – op nog geen 30 cm van mijn voeten lag een egel opgerold, zijn stekels opgezet, het beestje bang en ik zo blij als een kind. Kers op een avond die al geweldig was.
In mijn fantasie zag ik de egel zijn buikje rond eten aan alle slakken die de tuin de afgelopen maanden teisterde. Al lang hoop ik op een bezoek van de egel aan de tuin. Bij de aanleg van onze kleine stadstuin heb ik bij het plaatsen van de schuttingen diverse gaten onderin gezaagd, zodat ze makkelijk de tuin in kunnen komen. Ook staan er diverse schalen met water, zodat er altijd wat te drinken valt.
Jarenlang kon ik echter geen sporen van de egel aantreffen. Wat me ook niet verbaast, wonend in een volkswijk waar nog steeds meer tuinen verstenen dan er vergroenen. Ik weet dat het aantal egels in Nederland al jarenlang achteruit gaat. Exacte cijfers zijn niet bekend, maar we weten door divers onderzoek dat in tien jaar tijd de helft van alle egels is verdwenen. Ze hebben steeds minder ruimte om te leven. Ze raken uitgehongerd, vergiftigd of worden overreden door auto’s, robotmaaiers of wat al niet meer. Maar desalniettemin alsnog een egel in onze wijk.
Ondertussen hebben we het beestje al vaker opgemerkt. Zittend in de tuin bij avondschemer zien we Eddie de egel – want zo heet-ie ondertussen – door de tuin sjokken, op zoek naar wat lekkers.
