Páts! In één keer schiet het er in. Ik laat de plank vallen en klap bijna dubbel. „Auw!” Mijn rug! Ik kijk om me heen, maar niemand heeft me gehoord. Gelukkig. Medelijden heb ik nu niet nodig. Eerst even tot mezelf komen. Hoe kon ik zo stom zijn!
Het is al weken druk. Té druk. Maar ik voel me sterk en het werk gaat me dan ook makkelijk af. In deze grote landschappelijke duintuin zijn we al maanden bezig. Damwanden, vijvers, vlonders, helmgras. Met zeven meter niveauverschil zeul ik de hele dag het duin op en af zonder een centje pijn.
Zo ook vandaag. Vanmorgen was het nog koud, maar werkend in het zonnetje gingen jas en trui al snel uit. Zo stond ik zwetend een tuinbank te fabriceren. Na de middag begon ik aan een plantenbak, in de schaduw en op de tocht. Ik had het kunnen weten.
