„Er stonden matblauwe cichoreibloemen langs het pad, waarop steenhommels druk bezig waren nectar te vergaren. Er zaten heel wat vrouwetjespluimvoetbijen (Dasypoda hiritpes) tussen, een van de spectaculairste bijensoorten van Groot-Brittannië.”
„Het lijkt alsof ze een goudkleurige pofbroek aanhebben waar een gaucho zich niet voor zou schamen. In werkelijkheid zijn de achterpoten bedekt met een dos lange, goudkleurige haren, waarmee ze stuifmeel verzamelen. Bij bijen zijn allerlei manieren geëvolueerd om stuifmeel te vervoeren. De bekendste zijn de stuifmeelkorfjes van hommels en honingbijen: ze bestaan uit een glimmend, plat gedeelte op de achterpoten met langs de rand een strook lange, kromme borstelharen, de stuifmeelkam. Daarmee wordt het stuifmeel tegen de zijkant van de poot tot een keurig balletjes gekneed, bijeengehouden door een beetje plakkerige nectar.”
Tot zover een stuk uit het boek ‘De vlucht van de hommel’ van Dave Goulson. Onze alledaagse beslommeringen lijken op dit moment erg triviaal. Er is een gruwelijke oorlog bezig die best kan escaleren. Op de polen is het 30-40 graden warmer dan normaal. Onrecht op allerlei vlak.
De problemen zijn zó groot dat je er machteloos van wordt. Heeft er iemand honger? We brengen brood. Maar wat doe je als een hele stad wordt uitgehongerd? Is er een gat in de dijk? We stoppen er een vinger in. Maar wat doe je als de dijk volledig wordt overspoeld? Is er één kind ontvoerd? We gaan met z’n allen dag en nacht zoeken totdat het kind terecht is. Maar wat doe je als er 1.115 kinderen zijn ontvoerd?
Dus ook ik ga door met de dagelijkse beslommeringen. Alleen brengt de bloeiende magnolia vandaag weinig troost.
