En zo verwacht je dat het afleverseizoen stopt en je bedrijf zich langzaam vult met vers personeel, de starters op de arbeidsmarkt, de mensen van de toekomst. Je verwacht dat je stekruimte zich vult met de geur van puberhormonen. Je verwacht taart omdat ze hun examens toch gehaald hebben nadat ze een paar weken in spanning hebben gezeten en de meest fatalistische voorspellingen hebben gedaan.
Je verwacht dat je een datumprikker moet maken om het allemaal te managen. Je stelt jezelf erop in dat er toch ontzettend veel last-minute wijzigingen gaan zijn. Dat ze, zoals het echte pubers betaamd, er ’s ochtends achterkomen dat ze nog even naar school moesten. Of dat ze voor het gala toch een hele dag nodig hebben om die jurk aan te trekken en dus niet nog even tot kwart over 12 kunnen werken. Je herinnert jezelf eraan dat je wel flexibel moet blijven en dat ze ook ’s middags vrij kunnen krijgen als het warm is zodat ze nog even kunnen gaan zwemmen. En ik heb geaccepteerd dat voor hun de vrijdag al geen werkdag meer is, net als in het volwassen werkleven trouwens.
Je denkt aan gesprekken tijdens het steksteken en na al die jaren ken je sommige leraren ook van binnen en van buiten, ook al heb je ze nog nooit gezien. Ik heb intussen geleerd dat een ’lul’ eigenlijk gewoon een heel consequente leraar is, en dat geschiedenisleraren het maar moeilijk goed kunnen doen. Hetzelfde geldt voor het nutteloze wiskunde trouwens.
Maar dit jaar is anders. Ik heb werkelijk nul (0) aanmeldingen van examenkandidaten. Dit hierboven ga ik allemaal missen. Terwijl de gangpaden bij de Jumbo en Albert Heijn vol lopen met vakkenvullers, is er niemand die gewoon veel lol wil hebben tijdens het steksteken. Ik weet zeker dat je in die gangpaden niet met water mag gooien. Of dat je elke dag een andere taak krijgt. Ach, ik probeer er de voordelen er maar van in te zien. Ik ga waarschijnlijk afvallen omdat er een stuk minder taart op tafel gaat komen.
