Door de aanplant van inheemse soorten als pilvaren en oeverkruid kun je de extreem invasieve watercrassula succesvol bestrijden. Dit blijkt uit het proefschrift van onderzoeker Janneke van der Loop, Eradicate or suppress? Dealing with the invasive aquatic plant Crassula helmsii.
In vier natuurgebieden heeft Van der Loop, onderzoeker bij Stichting Bargerveen, de innovatieve methode uitgevoerd. Die bestaat kortgezegd uit het doorbreken van de dominantie van watercrassula door bijvoorbeeld het afgraven van de waterplant, het terugdringen van de nutriënten en het verhogen van de weerbaarheid van het ecosysteem door het introduceren van de inheemse planten pilvaren en oeverkruid.
Deze methode maakt het ecosysteem weerbaarder en veerkrachtiger tegen watercrassula. De waterplant kan dus succesvol worden bestreden. Let wel: de waterplant is nog steeds aanwezig, maar door de genomen maatregelen gedraagt hij zich veel minder invasief. Het gebooste ecosysteem houdt hem onder de duim.
Onderdrukken vaak enige optie
Een zeer welkome methode want uit het proefschrift van Van der Loop blijkt dat als er alleen wordt ingezet op totale eliminatie door bijvoorbeeld afgraven en aanvullen met schoon zand, dit slechts in tien procent van de projecten slaagt. Alleen wanneer op land het besmette gebied klein is, of wanneer een besmet watersysteem geïsoleerd ligt van andere watersystemen, heeft uitroeien kans van slagen. In andere gevallen is onderdrukken de enige optie.
Watercrassula breidt zich snel uit in Europa en heeft negatieve effecten op zoetwaterecosystemen. Eenmaal gevestigd kan de plant ondiepe wateren totaal overwoekeren. De waterplant is bijvoorbeeld vaak invasief in vennen met een grote rijkdom aan planten en in voortplantingsgebieden van bedreigde amfibieën, zoals de rugstreeppad. De plant komt oorspronkelijk uit Australië en Azië.
De methode om het bestaande ecosysteem te herstellen en weerbaarder te maken om zo een invasieve soort tegenstand te bieden, wordt ook onderzocht voor Japanse duizendknoop. Dit gebeurt in het kader van Life Resilias. Onderzoeker Janneke van der Loop is ook hierbij betrokken.
