Zoek er de dikste maar uit.’ Hij kijkt me glimlachend aan. ‘Doen jullie hier aan body-shaming. Zeg je nu echt dat ik de dikste eruit moet zoeken? En wat met al die andere dan? Die zijn toch ook gezond en fris? Maar toevallig, omdat die net wat minder hard gegroeid zijn of gewoon wat minder gegeten hebben, zijn ze niet goed? Dat kan tegenwoordig toch niet meer?’ Ik kijk hem aan en probeer in te schatten of hij wel echt een grapje maakt, je weet maar nooit tegenwoordig. ‘Ben jij een reageerder, met zo’n woke-opmerking? Vul jij ook al die sites met je uiterst correcte antwoorden? Geen fan van Johan Derksen hoor ik?’
Het zou wat zijn zeg. Dat we er voor de klant geen gemuteerde groene takken meer uit mogen knippen omdat dat discriminerend zou zijn. En dat hele rare idee dan bij veel mensen in de samenleving dat gele bloemen of planten niet ’kunnen’ of mooi zijn? Verdrietig word ik ervan. Geel mag je niet uitsluiten, want kijk maar eens in een tuin of boeket welke kleur je als eerste opvalt. Wedden dat het geel is? En kijk eens naar boven, is dat geen prachtige gele bol aan de hemel, mooie kleur hè? Onze favoriete voedingsbron.
Ik zag bij een collega die kamerplanten verkoopt dat ie voor zijn ‘iets mindere, maar wel gezonde kwaliteit’, een kneusjesbox bedacht heeft. Dus je kunt de kleinste, dunste, gemuteerde afvallers van zijn productie kopen. Wel prima vanuit ecologisch oogpunt trouwens. En ik geloof dat er markt voor is. Zo word het zieligste puppy uit het nest ook altijd goed verkocht. Nu ik erover nadenk; een minikasje voor aan de weg om voorbijgangers gratis wat kneusjes mee te laten nemen, en dan een lulverhaal erbij over footprint en zero-waste, misschien scoort het nog goed ook, qua opinie.
Zoek jij nu maar gewoon de dikste eruit jongeman, deze klant wil dat graag, ieder zijn ding, respect voor alles. Er zijn vast weer andere klanten die de dunnere willen. Voor elke klantje een plantje, iedereen komt aan bod.’
