Hij werkt het liefst hard. Het lijkt wel of ’ie graag smerig en zeiknat thuiskomt. Hij glimlacht het meest met zo’n gezicht waar de potgrondvegen op zitten.
Even voorstellen, dit is Twan, een van mijn vaste mensen. Afgekomen op een personeelsadvertentie waarin ik gewoon op zoek was naar ’mensen die er zin in hadden’. En het was een schot in de roos. Hij heeft er zin in. Sjouwend met zo’n dikke gele slang om de randjes water te geven. Trays afladen zonder zo’n handvorkje, want dan traint ’ie zichzelf beter. Trekken aan denen, duwend tegen karren vol met stek, sjorren aan plastic in de potgrondbreker als we weer eens te lui waren om het plastic helemaal weg te snijden. Ik kijk er graag naar.
Ik droomde wel eens over zo’n klein robotje dat die potjes op het veld uit elkaar zet. Dat filmpje ging een paar jaar geleden rond. Dat zou toch wat zijn. Dat ’ie gewoon staat te wachten in de werkplaats en dan gewoon naar het stekbed rijdt om de trays daar weg te zetten. Dan hoeft Twan alleen nog even te gieten en af en toe de stekfolie wat verder te trekken.
