Hans Boerstoel is al twaalf jaar tuinbaas van het Nationaal Bomenmuseum Gimborn in Doorn, het grootste arboretum van Nederland. Het beslaat 27 ha en de collectie bevat zo’n 3.000 verschillende bomen en heesters verdeeld over 10.000 exemplaren. Grondlegger Max von Gimborn had een zwak voor coniferen en dat is terug te zien. Saai? „Natuurlijk niet, de kleurenpracht is enorm.’’
Waar staat u?
„In de heidetuin, het paradepaardje van Max von Gimborn, de grondlegger en naamgever van dit park. Hij kocht de grond in de jaren ’20 aan met het doel om hier een bomenverzameling aan te leggen. Ik sta nu in de zichtlijn van het landhuis door de heidetuin. Dat huis is er echter nooit gekomen, de crisis in de jaren ’30 raakte ook Von Gimborn. Waar het huis had moeten komen, resteert nu alleen nog een kuil. Het park en de bomenverzameling waren wel al aangelegd.’’
Werkt u graag met groen erfgoed?
„Ja, voordat ik hier kwam, heb ik jarenlang voor Huis Doorn gewerkt. Na een storm kwamen de profielen, trappetjes en diepergelegen delen van de oude rozentuin tevoorschijn. Samen met een collega heb ik die teruggezet. Daarvoor heb ik heel wat uurtjes in de Oudheidkamer in Utrecht doorgebracht om historische documenten door te spitten. Erg leuk!’’
Er zijn hier nogal wat coniferen te zien, zijn die niet vreselijk saai?
„Nee, natuurlijk niet. De kleurenpracht en -variatie is enorm, van diep donkerblauw tot helder lichtgroen. Ik denk dat hier wel meer dan honderd kleuren te onderscheiden zijn onder de coniferen.’’
Heeft het arboretum last van de oplopende temperaturen en de langere periodes van droogte?
„Ja, de afgelopen zomers was het erg moeilijk om alles hier in leven te houden en dat baart me als tuinbaas van Gimborn veel zorgen. Het grondwater zakt diep weg en door de hitte gaat het bodemleven dood of trekt weg. Extra water geven is hier ook lastig omdat het water sterk ijzerhoudend is, waardoor je planten verbranden. Ook kunnen de oudere bomen en struiken erg slecht tegen het sterk fluctuerende waterpeil. We proberen er nu van alles aan te doen, we zijn bijvoorbeeld met het waterschap in gesprek over het op peil houden van het slootwater. En onlangs hebben we 3 ha erbij gekocht, daar gaan we een ouderwets ondoordringbaar bos maken, met een volledige grondbedekking. Daar planten we meer soorten aan die beter tegen droogte kunnen, de tamme kastanje is er zo eentje, met zijn leerachtige blad, en de Tsuga met zijn gedrongen groei en kleine naalden.’’
Maar dat het bos volgroeid is, gaat u niet meer meemaken?
„Nee, of ik moet 120 worden! Die ontwikkeling duurt wel zo’n zestig jaar. Maar dat hoort bij groen erfgoed, je doet hier alles voor de lange termijn.’’
