Zit je ’s ochtends in de kantine, te kijken hoe iedereen binnenkomt. Om daarna te bedenken wie wat moet gaan doen. Soms zelfs nog wát we gaan doen. Jarenlang bedacht ik dat aan de kantinetafel, tijdens het eerste bakkie koffie van de dag. Klein vergadermomentje, vooral met mezelf.
Ik maakte wel een lijstje in mijn hoofd met dingen die moesten gebeuren, maar vaak was dat zo vaag opgeslagen in mijn hersenpan dat het er in omgekeerde volgorde, gehusseld of slecht in gedeeltes weer uit kwam. Voorheen. Want zoals vaak hier vermeld, vorig jaar groeide mijn bedrijf nogal hard en waren die creatieve oplossingen niet meer voldoende om het werk gedaan te krijgen.
Zo ook met gewerkte uren. Alle papieren lijstjes, geappte uren, mondelingen afwijkingen werden opgeslagen in de grijze massa bovenin en soort van overzichtelijk gemaakt voor de boekhouder aan het eind van de periode. Dat gaat prima met een man of zes in dienst. Maar ik kan je vertellen, dat gaat mis bij twaalf vaste mensen en veertien scholieren. Bovendien, van al die nieuwe mensen kwamen er toch signalen dat ze wat minder goed om konden gaan met mijn creativiteit zo in de ochtend. Zij ervaarden dat als chaos. Daar kan ik me dan weer niets bij voorstellen, want in mijn brein ging dat altijd prima. Vond ik zelf.
