Parrotia persica is gezond, winterhard, hittebestendig en verdraagt snoei. Extra is de spectaculaire herfstverkleuring van het blad, de wat minder opvallende winterbloei en de decoratief gevlekte stam. De soort groeit breeduit, maar enkele cultivars zijn geselecteerd op hun opgaande habitus. Kortom, het is nogal voor de hand liggend dat P. persica inmiddels is uitgegroeid tot een van de meest populaire houtige gewassen voor zowel tuinen als openbaar groen.
Het geslacht Parrotia dankt zijn naam aan Friedrich Parrot (1792-1841). Deze Duitse natuurkundige maakte diverse botanische reizen en tijdens één daarvan kwam hij Parrotia tegen en voorzag hij deze boom van zijn eigen naam. De soortnaam persica verwijst naar Perzië (het huidige Iran) waar de plant van nature voorkomt. Ook in aangrenzende delen van Zuid-Rusland is de plant te vinden. De Nederlandse naam is Perzisch ijzerhout, dit vanwege het zeer harde hout dat de boom produceert. Van Parrotia werd lange tijd gedacht dat het een monotypisch geslacht betrof, alles draaide om P. persica. In 1998 echter werd ook Hamamelis subaequalis bij Parrotia ingedeeld.
