Dertig karren hier, twintig karren daar. Met sticker, zonder sticker, gemengd, op soort geleverd, vier potmaten op één kar, gesorteerd op 19 cm, gesnoeid of licht getopt. U vraagt, wij draaien. Met zijn allen orders draaien. Ieder een eigen order, of met zijn tienen aan één order. Oproepkrachten, fulltimers, scholieren en studenten, iedereen loopt een stap extra. En dat smeedt een band.
Het viel me eigenlijk pas op toen ik bij mijn broer zijn bedrijf binnenliep. (Zo, zijn jullie ook een keer genoemd in mijn column) . Stuk of tien mensen aan een grote tafel, turend naar de plantjes om dode puntjes, kleine mosjes en wat onkruidjes te verwijderen zodat de plantjes picobello bij de klant arriveren. En dan ontstaat er saamhorigheid. Je zag de positiviteit van het hele proces afspatten. Ondanks de drukte toch lachende gezichten. En echt niet alleen omdat ik binnenkwam hoor.
Maar net als daar doen we hier ook alles om de klanten tevreden te stellen en superstrakke mooie orders af te leveren. Samen eerder beginnen en samen langer doorwerken. Na de middagpauze al discussiëren of er om 5 uur pizza of friet gehaald moet worden. Of soms zelfs sushi, maar daar moet dan wel een wat grotere order tegenover staan, anders ga ik failliet. Zelf probeer ik dan meestal te blijven tellen hoever we zijn en geef ik updates hoe laat we klaar denken te zijn. En ook al bedoelt iedereen het goed, soms vallen er toch wat mensen uit de toon. Niet omdat ze hun best niet doen, maar vaak doen ze te veel. Nog net een keer plukken aan dat plantje, en als je verwacht dat ie nu de tray in kan, dan toch nog een keer een topje eruit halen. En hoe spreek je dan iemand aan zonder de Mathijs van Nieuwkerk uit te hangen?
Hallo allemaal, kennen jullie dat spel? The Floor is lava? Okay, vanaf nu zijn de plantjes ook lava! Doorpakken mensen, het hoeven ook weer geen gebakjes te worden. Zoiets?
